وقتی که زبان دلم از دست تو لال شد؛

می ترکید از سکوت.

با لبهای بسته غوغا می کرد ، و گلایه ای نداشت...

چشمانش را بسته بود که عادت کند...

شنیده بود دلم ، که می گویند «بنی آدم، بنی عادت»

هر روز که می گذشت بیشتر شک می کرد به آدم بودنش

هــــــــزار راه دیگر گزید که مپرس...

سختش بود...اما سربلندم کرد که طوفان همیشگی اقیانوسش نمی تواند از پای درآوردش...

طوفانی که برایش چاره ای نیست ؛ شاید نوشتن مرهم باشد

پــس می نویسم : بسم الله

.................................................................................

دلم می خواهد در صحرای عدم بنشینم ؛

من باشم و دیگر هیچ !

خودم را از خویش جدا کنم ... بنشینم رو به رویش... و ساعتها نگاهش کنم

شاید چیزی بیابم که از حیرتم بکاهد!

در عدم هر وجودی متلاشی می شود تا به نیستی برسد.

می خواهم  در حین متلاشی شدنش ببینم

شاید در هسته ی ذره ذره ی وجودم پاسخی باشد...

که آن چیست که مرا اینگونه به تو وصل نموده...

که آن چیست که تو را اِثیر تعبیر می کند و مرا اَسیر ...

..........
پی نوشت:

اِثیر یک واژه ی کم استفاده است با معنی خیلی خاص،
که از گفتن آن جهت جلوگیری از رواجش پرهیز می کنم.

اسیر صرفا جهت وزن گرفتن مطلب جای گزین کلمه ی اَحیر (صفت حیرت زده)
شده است.